Ecstatic dance. Min zes graden en wij waren op weg naar een blote voeten feestje.

“Lekker jezelf zijn”. Dat zinnetje bleef bij mij het meest hangen… meer nog dan het feit dat iedereen op blote voeten zou lopen. Mijn vriendinnen waren al eens eerder op een Ecstatic dansfeest geweest. Dat hadden ze erg leuk gevonden. “Alles mag, je kunt lekker jezelf zijn en iedereen danst op blote voeten”, werd enthousiast door de telefoon geroepen. ,,Zullen we voor jou ook een kaartje bestellen?’’

Op de trap richting de garderobe viel me op dat we de jongste in de rij waren. Ik heb een dingetje met leeftijd. Ik voel me de laatste tijd oud als gevolg van wat lichamelijke ongemakken en ben ineens bewust van elke grijze haar en rimpel. In de rij stonden meer grijze haren en rimpels. Direct voor ons stond een stel 50-plussers dat zo uit een Pearl-opticien reclame was gestapt. Beide met ‘ludieke’ bril. Zij droeg degelijke wandelschoenen en een praktisch kapsel met bewust aangebrachte highlights. Hij was in het grijs, ook met degelijke wandelschoenen, afgeroomd met overhemd en pantalon. Dat deed me goed. 

Eenmaal binnen zag ik dat het publiek enorm gemêleerd was. Twintigjarige fladdermeisjes met veren in het haar dansten rond authentieke zestigjarige hippies. Veertigers in gekleurde leggings wisselden bloedmooie langharige jongemannen in katoenen vissersbroeken af. Een man die ik zeker in de zeventig schatte, danste midden op de dansvloer. En dat deden ze allemaal op blote voeten.

Club Lite heeft twee verdiepingen in een oud karakteristiek kantoorpand. Systeemplafonnetjes, bar aan de ene kant van de zaal en trappenhuis en wc’s aan de andere kant. Ook zijn er wat kleinere ruimtes, zoals een yogaruimte, een massageruimte en een extra danskamer. Naast de dansvloer werden rawfood hapjes verkocht en kon je je laten schminken met glitter en glow in de dark. Overal in de zaal waren zitjes waar je even met de blote voetjes van de vloer kon. Na onze schoenen in overvolle Ikea kasten te hebben gepropt, gingen ook wij blootsvoets verder.

Mijn vriendinnetjes zochten een plekje op dansvloer en begonnen zomaar ineens ‘lekker zichzelf’ te zijn. Heupwiegend, armzwaaiend, vrij en sexy. Overal om me heen bleken mensen dit te beheersen. Niet alle danstechnieken zou ik willen omschrijven als sexy, maar veel wel. Koppels dansten samen alsof ze de enigen op de wereld waren, singles zochten elkaar op of dansten alleen. De meest diverse danstechnieken werden beoefend en niemand keek er vreemd van op.

Door de zaal liep een Latijns-Amerikaans ogende man met een speciale techniek. Mijn vriendinnen omschreven deze techniek als ‘de Hengel’. Die ging alsvolgt: één arm recht omhoog in de lucht met de pols gebogen zodat zijn vingers naar voren wezen. Die vingers leken een soort radarfunctie te hebben. Zodra een gewillige dame door die radar werd opgepikt, startte hij een driftige paringsdans die menig acrobatisch hoogstandje doet verbleken. “Ik zat ineens op zijn rug” fluisterde mijn vriendin me stilletjes toe terwijl zij een pirouette draaide om ditmaal wel weg te blijven uit het bereik van zijn radar.

Terwijl ik ook een pirouette deed, merkte ik dat er ergens iets mis was. Mijn lijf bewoog stijf en ondanks mijn enorme ‘verstophoed’bleef ik me enorm bewust van mijn omgeving. Overal dansten mensen, piepjong tot kraakoud, normaal tot buitengewoon. Stuk voor stuk waren ze heerlijk zichzelf. En mij lukte dat maar niet. Ik begon excuses te verzinnen. Het kwam door mijn vermoeide lijf, door een gebrek aan alcohol en drugs in mijn lijf, omdat ik te lang niet gedanst had... Ik had eigenlijk geen idee. Ik had nooit gedacht dat “lekker jezelf zijn” mij ineens zo moeilijk af zou gaan.

Een van de kleinere dansruimtes bleek meer bij mij te passen. Het was kleiner en er lagen Perzische tapijten op de grond wat aangenaam voelde voor mijn blote voeten. De muziek was een mix van club, ambient en wereldmuziek. Alles zeer dansbaar met een aangenaam beatje eronder. Er was minder ruimte en tóch voelde ik me hier vrijer. Wellicht juist door die kleinere ruimte die de opties tot enorme danstechnische hoogstandjes beperkte. Mijn lijf begon eindelijk een beetje mee te bewegen. Na een paar nummers vond ik het wel even goed en plofte ik neer op een bank. Net op tijd om ‘het stel’ binnen te zien komen. “Zij zijn van de Ecstatic dance”, riep een vriendin in mijn oor. Wat dat betekende bleek uit hun bewegingen. Nooit eerder zag ik twee mensen zo op elkaar ingespeeld, zo soepel en zo intiem samen dansen, terwijl ze elkaar amper aanraakten. Het was intens en ik kon niet anders dan blijven kijken. De rug van zijn hand die vluchtig langs haar bovenarm gleed, de onderbenen die in elkaar haakten terwijl hun bovenlijven van en naar elkaar bogen, ritmisch heen en weer wiegend als bamboe in een lichte bries… Die lichte bries ontwikkelde zich na een half uur langzaam maar gestaag tot een heuse najaarstorm. Zijn wangen kregen een blos, zijn voorhoofd een frons, kleine zweetdruppeltjes werden zichtbaar en plukjes van haar haar vielen los over haar verhitte gezicht. De bewegingen werden wilder, oer geluiden ontsproten uit zijn onderbuik en haar lijf begon te sidderen van …Ja, van genot dus. Ineens veranderde mijn blik en waar ik eerst vol bewondering had gestaard, voelde ik me plots een beetje een viespeuk. Het werd zo intiem dat ik me een voyeur voelde, meegenietend van hun intieme dans. Mijn vriendin, die nog steeds op de dansvloer naast ze stond, kon de najaarsstorm naast haar niet meer ontwijken en trok mij mee de andere ruimte in.

Een uur later stonden we in de rij voor onze jassen. En onze schoenen. Mijn vriendinnen uitgedanst en ik nog danig onder de indruk. Naast mij hing een flyerrek met daarin flyers voor andere Ecstatic dansfeesten en een flyer voor een Tatradans workshop. Een van de peilers was: Leer vaardigheden die je meeneemt in het dagelijks leven, wees jezelf en voel je vrij. Met de flyer in mijn jaszak liepen we in -6 richting de auto. De flyer nam ik mee voor een vriendin.